قناعت پیشه کردن، از عزت نفس است.

احمق ترین خلق کسی است که خود را عاقلترین خلق بداند.

آفت وقار و هیبت مرد، شوخی است.

 اگر چشم دل بینا نباشد، شنوائی گوش سودی ندهد.

با نیکان بدی مکن، چه آنان را از نیکی باز می داری.

بالاترین بخشش آن است که پیش از خواری خواستن باشد.

با پدران خود نیکی رفتار کنید، تا پسرانتان به شما نیکی کنند.

انسان در زیر زبان خویش پنهان است.

انسان را پس از مرگ خانه ای نیست، مگر خانه ای که قبل

از مرگ بنا کرده است.

بد ترین رفیق کسی است که تو را به معصیت خدا تشویق کند.

ترسو را توفیق و کامیابی محال است.

پوزش طلبیدن نشان خردمندی است.

به هر چیز در دنیا بیشتر انس داری، زیادتر از آن بترس.

بلای آدمی در زبان اوست.

کسی که در کار کوتاهی کند به غم و اندوه دچار می شود.

کسی که خودخواهی و اسراف پیشه کند، از برتری و بزرگواری می افتد.

بزرگوار کسی است که در کیفر بدی نیکی کند.

مؤمن را شادی در جبین است و اندوه در دل.

نادانی دردناک ترین دردهاست.

هنگامی که هوس ها بر عقل چیره شوند، انسان به پرتگاه

ها کشیده می شود.

هیچ مالی پر فایده تر از عقل نیست.

دانائی میراثی است شریف و گرامی.

هر که مرا حرفی بیاموزد، مرا بنده خود گردانیده است.

هر کس میدرود آنچه را میکارد و جزا می بیند آنچه را عمل می کند

خوبی سخن در کم گفتن است.

دانشی که تو را اصلاح نکند، گمراهی است.

هر کس از خدا بترسد، ترسش از مردم کمتر می شود

سه کار شرم برنمی دارد: خدمت به مهمان، برخاستن از جا

در برابر معلم و گرفتن حق خود.

 دین مرد خرد اوست، کسی که عقل ندارد، دین ندارد.

رشکبر همیشه بیمار است.

درباره آنچه از آن شناختی نداری، سخن مگوی.

سینه عاقل، صندوق اسرارش می باشد.

یا دانشمندی زبان دار و گویا باش و یا شنونده ای علم

نگهدار، مبادا جز این دو، شخص سومی باشی.

علم با عمل مقرون است پس هر که می داند، باید عمل کند،

و علم عمل را صدا زند اگر او پاسخش را نداد از نزد

او برود.

بخل، گردآورنده همه عیبهای زشت است و افساری

است که بهر کار بدی انسان را می کشد.

از بخل و نفاق اجتناب کنید که از مذمومترین اخلاقهاست.

بخیل پیش عزیزان خود خوار است.

بخل ورزیدن به آنچه در دست داری، بدگمانی به معبود است.

بخشندگی آدمی او را محبوب مخالفانش می کند و بخلش او

را نزد فرزندانش هم منفور می سازد.