پنجره را باز می کنی و سرک می کشی. نگاهت می خزد تا

زیر پوست سرد سایه ها و به تمسخر می گیرد حضور هر غریبه ای

را در این وانفسای زندگی. پنجره را باز می کنی و سرک می کشی،

خیس و بارانی، انگار همه آسمان. ابرهای تکه تکه که به کشیده رعد ها

 قطره می شوند و می چکند. دستهایم را کاسه می کنم زیر قطره های

زندگی و سر می کشم طعم تمام هستی را. غریبه ها سردند و تو گرم

از پنجره سرک کشیده ای روی مور مور تن من.