او سرمه می کشد که بفهمم نقاب را

از من گرفت هرم تنش آفتاب را

بی شک به چشم های خدا ختم میشود

با صد اشاره جسته تنم ابر و آب را

دنیا به خواب می رود و آب می برد

از مرز چشمهای شما پلک خواب را

من سبز می شوم به زمین ریشه میزنم

پر میدهم به شاخگیت فکر ناب را

پروانه های آبی روشن برای تو

میبافم از حریر تنم این کتاب را

پاشیده روی بستر من ارتعاش نور

خواهم که بشمرم بده ماشین حساب را