صبح است

گنجشک محض میخواند

پاییز روی وحدت دیوار

اوراق میشود

رفتار آفتاب مفرح

حجم فساد را

از خواب می پراند

یک سیب

در فرصت مشبک زنبیل

می پوسد

حسی شبیه غربت اشیا

از روی پلک میگذرد

بین درخت و ثانیه سبز تکرار لاجورد

با حسرت کلام می آمیزد

اما

ای حرمت سپیدی کاغذ

نبض حروف ما

در غیبت مرکب مشتاق میزند

در ذهن حال جاذبه شکل از دست میرود

باید کتاب را بست

باید بلند شد

در امتداد وقت قدم زد

گل را نگاه کرد

ابهام را شنید

باید دوید تا ته بودن

باید به بوی خاک فنا رفت

باید به ملتقای درخت و خدا رسید

باید نشست

نزدیک انبساط

جایی میان بی خودی و کشف